Zasiedzenie jest sposobem pierwotnego nabycia prawa własności rzeczy (ruchomych i nieruchomości). Przesłankami zasiedzenia nieruchomości są samoistne posiadanie i upływ czasu. Oznacza to, że nieuprawniony posiadacz (osoba, która faktycznie włada nieruchomością jak właściciel, właścicielem jednak nie będąc i nie posiadając do nieruchomości tytułu prawnego) nabywa własność nieruchomości wskutek faktycznego wykonywania prawa własności w ciągu oznaczonego czasu.

Jeśli osoba taka uzyskała posiadanie w dobrej wierze – termin niezbędny do zasiedzenia wynosi 20 lat. Jeśli w złej wierze – lat 30.

Dobra, czy zła wiara nie są przesłankami zasiedzenia nieruchomości. Mają jedynie wpływ na termin. Z tego względu są istotne.

Odmiennie ukształtowane jest zasiedzenie rzeczy ruchomych – możliwe wyłącznie w przypadku posiadania w dobrej wierze, ale za to w krótszym – 3-letnim – okresie.

Dobra wiara ma miejsce gdy posiadacz pozostaje w błędnym, ale usprawiedliwionym okolicznościami przeświadczeniu, że przysługuje mu prawo własności.

W związku z tym, że dla zasiedzenia liczy się jedynie posiadanie samoistne, osoba która włada nieruchomością na podstawie tytułu prawnego (np. na podstawie umowy dzierżawy, albo jako użytkownik wieczysty) nie nabędzie własności w drodze zasiedzenia, nawet mimo upływu terminu 30-letniego.

Skutek zasiedzenia - nabycie własności, następuje z mocy prawa. Postępowanie sądowe w takim przypadku zmierza jedynie do stwierdzenia, że doszło do zasiedzenia (postanowienie ma charakter deklaratoryjny).

Warto przypomnieć, że wcześniej obowiązujące przepisy (przed 01. października 1990r.) ustanawiały terminy krótsze odpowiednio o 10 lat, tj. 10 lat w przypadku dobrej wiary i 20 lat w przypadku złej wiary. Owe krótsze terminy będą miały zastosowanie do przypadków, w których zasiedzenie nastąpiło przed dniem 01. października 1990r.